Bunt dwulatka – z czego wynika i jak sobie z nim radzić?

• Stwórz okazje do decydowania. Możliwość dokonywania wyborów sprawia, że dziecko czuje się ważne i jest z siebie dumne. Dodatkowo kiedy dajesz wybór, zwiększasz szansę na spokojną reakcję dziecka. Możesz pozwolić dwulatkowi wybrać, jaką założy dziś koszulkę czy jakie zabawki chciałby mieć ze sobą podczas kąpieli.
• Przekieruj uwagę. Zauważ i nazwij emocje dziecka. Przytul malucha, jeśli Ci na to pozwoli. Zadbaj też o to, aby dziecko miało szansę poradzić sobie z silnymi emocjami poprzez zaangażowanie się w inną aktywność.

1. Twoje dziecko krzyczy, że chce zjeść chrupki, a Ty nie masz ich w domu lub uważasz, że to nie jest dobry moment na ich jedzenie? Powiedz mu, że widzisz, jak bardzo chce dostać chrupki, jednak czasem możesz spełnić jego życzenie, a czasem nie jest to możliwe. Po chwili zaangażuj je w inne zajęcie.
2. Robisz obiad? Poproś o pomoc w mieszaniu składników. Przekierowaniu uwagi sprzyja rozbudzenie w dziecku ciekawości, np. „Co ja tu mam? O, jaka duża łyżka, kto będzie umiał wymieszać to wszystko?”.

• Mów o tym, czego oczekujesz. Zamiast napominać, mów o tym, czego oczekujesz. Przekształć „problem” w umiejętność, której dziecko może się nauczyć. Jeśli dziecko bije kogoś lub coś, możesz mówić, żeby trzymało rączki przy sobie. Jeśli rozrzuca jedzenie, mów o tym, że talerzyki teraz stoją na stole. Mówiąc dwulatkowi o swoich oczekiwaniach, używaj bardzo prostego języka – to się sprawdza.
• Zadawaj pytania o uczucia. „Zosiu, co znaczy Twoja mina? Jesteś zezłoszczona czy smutna?”. Dziecko z pomocą bliskich osób uczy się rozpoznawać, co czuje. Zadaniem mamy czy taty jest być dla dziecka jak lustro, które pomaga mu siebie zobaczyć i zrozumieć. Kiedy w trudnej sytuacji dziecko otrzyma należytą uwagę rodzica, szybciej będzie mogło uporać się ze złością. Dodatkowo z czasem będzie lepiej rozumiało swoje reakcje.
• Stwórz dziecku okazję do rozładowania emocji. „Walka na miny” czy „bitwa na łaskotki” mogą być pomocne, kiedy dziecko się złości. Ważne, aby wcześniej, kiedy jest w dobrym humorze, doświadczyło tych zabaw – to zwiększy szanse na jego zaangażowanie, również w silnych emocjach.
• Czasem odpuść, ale zwróć uwagę, kiedy to robisz. Rodzic okazujący zrozumienie oraz potrafiący stawiać granice zapewnia dziecku poczucie bezpieczeństwa. Zbyt wiele wolności może być dla malucha ciężarem. Warto szukać równowagi między otwartością na pomysły dziecka a jasnym stawianiem oczekiwań.

W okresie buntu dwulatka rodzice mogą obserwować „grymaszenie” czy odmawianie zjedzenia przez dziecko posiłku. Podczas wspólnego posiłku mamy często słyszą od dwulatka słowo „nie”. Dzieciom zależy na samodzielnym dokonywaniu wyborów kulinarnych. Dwulatek w kuchni jest dość zmienny – poznaje smaki lub wybiera tylko znane produkty, delektuje się, uczy się rozpoznawania pochodzących z ciała sygnałów dotyczących głodu. Dziś nie zje nic, innego dnia chciałby za dużo.

• Warto być cierpliwym i uczyć się odpuszczać. Wyznaczenie najważniejszych spraw do zrobienia w ciągu dnia może być pomocne w zachowaniu cierpliwości. Jeśli Wasz plan dnia zawiera 5 punktów, zadajcie sobie pytanie, który z punktów jest niezbędny do zrealizowania. Jeśli uroczy dwulatek ma dziś trudniejszy dzień, warto odpuścić. To taka umiejętność, która przyda się każdemu rodzicowi malucha – ze względu na siebie, dziecko i atmosferę w domu.
• Zadbaj o swój komfort i zapewnij sobie bufor czasowy. Zmienność nastrojów dwulatka sprawia, że niemożliwe jest przewidzenie tego, czy ubieranie potrwa dwie godziny, czy dwadzieścia minut. Załóż, że może potrwać godzinę – czeka Cię miła niespodzianka, jeśli będzie inaczej. Będąc opiekunem małego dziecka, zamiast wyznaczać konkretną porę, umawiaj się z innymi, pozostawiając sobie bufor czasowy.
• Pamiętaj, że buntu nie da się skrócić. Jeśli starasz się być konsekwentnym i cierpliwym rodzicem, to dobrze wykonujesz swoje zadanie! Rób dalej swoje i czekaj na efekty. Pamiętaj, że bunt dwulatka to okres przejściowy, ale nie możesz przewidzieć, ile on dokładnie potrwa. Lepiej rozkładaj siły, bo często trwa on przez kilka miesięcy.
• Bądź względem siebie wyrozumiałym rodzicem. Pewnie dla przyjaciół, którzy mają problemy z zachowaniem dziecka, potrafisz znaleźć dobre słowo i ich pocieszyć. Nie zapominaj z taką samą życzliwością potraktować siebie, gdy czujesz, że nie dajesz rady z wyzwaniami wychowawczymi. Bunt dwulatka to czas, kiedy rodzice zadają sobie pytania „jak reagować?”. W okresie, kiedy takie zachowania jak krzyk, rzucanie się po podłodze, bicie innych, kłopoty z jedzeniem czy ubieraniem występują częściej, u wielu rodziców pojawia się uczucie bezradności, czasem złość na siebie czy szukanie winnych wokół. Zwykle dla nikogo nie jesteśmy tak surowi, jak dla samych siebie. Bunt dwulatka to czas, kiedy w wielu rodzicach pojawiają się wątpliwości w kwestii własnych kompetencji wychowawczych. Intensywne reakcje dwulatka to wynik rozwoju, nie Twoich błędów.
• Jeśli coś działa, rób to częściej! Spróbuj zauważyć, które reakcje wobec zachowań dziecka sprawdzają się lepiej od innych. Twoje dziecko potrzebuje indywidualnego podejścia. Przy ubieraniu dawanie wyborów w garderobie często się sprawdza, ale jeśli Twój dwulatek zamienia ubieranie w poranną długą zabawę w szafie, zrezygnuj z tego. Może pomocna będzie Twoja konsekwencja, a szansę na samodzielne wybory stworzysz dziecku w innych okolicznościach. Jeśli po kilku próbach metoda nie działa, zrezygnuj z niej na jakiś czas. Jeśli rozwiązania się sprawdzają – choćby w 70% – warto je powielać.
• Masz prawo do swoich emocji. Dwulatek będzie Cię naśladował, również w tym, jak okazujesz emocje. Silne przeżycia rodzica mogą być okazją do pokazania dziecku strategii radzenia sobie z nimi. Prostym językiem wyjaśniaj, co się z Tobą dzieje. Mów o tym, co robisz ze swoimi emocjami, by poczuć się lepiej, np. przytulasz się do kogoś, przepraszasz.
• Stawiaj sobie realistyczne wymagania. Nie zakładaj, że nigdy się nie zezłościsz czy zawsze będziesz konsekwentnym rodzicem. To bardzo obciążające i mało realistyczne wymagania, szczególnie kiedy Twoje dziecko przeżywa bunt dwulatka. Możesz być cudownym rodzicem, nie będąc rodzicem idealnym.
• Skorzystaj ze wsparcia wychowawczego. Rodzic zalękniony i zmartwiony zachowaniem swojej pociechy ma mniej zasobów do opieki nad maluchem. A opieka nad dwulatkiem z pewnością wymaga cierpliwości. Skorzystaj ze wsparcia psychologa, gdy poczujesz wyczerpanie.